Πόσο σ’αρέσει εαυτέ μου
να μιλάς μ’εσένα·
να λες ό,τι νιώθεις,
ό,τι από τους άλλους κρύβεις,
να μιλάς, να μιλάς – μέσα σου, ψάχνοντας,
να βγάζεις τις μάσκες,
να είσαι ελεύθερος,
να δίνεις χαστούκια σ’εσένα,
να φιλάς μάτια κλαμένα,
όπου έβλαψες – συγγνώμη να ζητάς,
όπου μεγαλούργησες – γαλήνη ως ικανοποίηση να έχεις,
να λες σ’αγαπώ – ψυχή μου,
να νιώθεις έντονο το κύμα της λατρείας,
να χαμογελάς στη θέρμη της καρδιάς
και να ξέρεις ότι θα κρατήσει αιώνια μ’εσένα
να λες θα βρεθούμε το χάραμα, ξανά –
στης κάθε μέρας το τελείωμα
Για δίκη με τιμωρία έντονη,
μ’εσένα εαυτέ μου κριτή και δικαστή!
Το λατρεύεις ψυχή μου το ψιθύρισμα
του εγώ σ'εσένα·
το ξέρεις ότι θα μιλήσει μαζί σου ξανά,
για τούτο ,πρέπει να είσαι καλά
Ψυχή καθαρή, εαυτέ μου,
δίχως πώς και γιατί!
©Έλενα Παμπόρη
