Μιά συζήτηση....

Καθισμένη στου δωματίου μου την ερημιά

μιλούσα με μένα, δυνατά!

Είναι αδύνατο έλεγα...και τον μονόλογο μου

έκανα,με μάτια χαμηλά...!

Δεν υπάρχει τίποτα..ούτε μιά καρδιά!

στην ερημιά τούτη αγάπης μαχαιριά!

Στα χρόνια όλα που έψαχνα να βρώ

της ψυχής μου το ταίρι,το άλλο μισό!

Αδύνατο,είπα! τόσο οικτρό,

αγάπη να ψάχνεις και να βρίσκεις μόνο

ένα φτηνό ομοίωμα αυτού που έπλασες

με τόσο καημό!

Έχεις λάθος! μου είπε μιά φωνή!

Τρόμαξα!

Ναι,μη φοβάσαι,είμαι γω,καλός σου φίλος, μοναδικός!

Τίποτα δεν είναι αδύνατο,όλα είναι πιθανά!

Θεέ μου ,είπα,πως γίνεται αυτό;

Εσύ κοντά μου,τι να σκεφτώ;

Πάντα εδώ είμαι,σ ακούω ,είναι καθημερινό!

Μα αφού,οι άνθρωποι άλλαξαν,

είναι πιά μακρινοί!Τον εαυτό τους

μόνο νοιάζονται,δεν νοιάζονται για τη ψυχή!

όλα άλλαξαν,στου χρόνου τη ροή!

Δεν είπε τίποτα! Βαθιά σιωπή!

Βρέχει,μουρμουρίσα! και μειδίασα!

Είδες,είπε,όλα είναι δυνατά!

Χαμογελάς!

Ναι φίλε μου μοναδικέ...χαμογελώ!

Αλλά, παρακαλώ, επιτέλους να μάθω να γελώ!