Εlena Pambori

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΠΕΣΑΝΕ......

Οι μάσκες πέσανε.....
τα πέπλα  που κορίοδευαν με τη σκίωδη παρουσία τους το ταλαπωρημένο εγώ,
με  μιά λέξη μόνο,μιά ματιά χαθήκανε!
Σαν φίδια κολοβά ταλάνιζαν το σήμερα,στερούσανε το αύριο!
Πέπλα σκιές,λόγια φυλακές!
Και το εγώ σου να δακρύζει στη σιωπή του,να αφήνει άφωνες κραυγές
απόγνωσης και πόνου ,γιατί και ίσως χωρίς δικαίωμα φωνής...!
Συγχώρεσες..δεν έδιωξες...δεν  ξέχασες.....προχώρησες!
Μιλούσες για αλήθεια....δεν την πρόφερες όμως!
Δεν ήξερες πως!
Φοβούσουνα να πεις την αλήθεια σου,το γιατί σου,το λόγο το δικό  σου..........
Μέχρι που μιά μέρα ξαφνικά..Ηταν λιόλουστη μέρα!Τα πέπλα πέσανε!
Ενιώσες γυμνός.δειλός,φοβισμένος!
Τα είχες συνηθήσει..μαζί τους είχες βιώσει τόσα πολλά!Τα θες πίσω!
Θές να σου σκιάσουνε πάλι το φως..την αλήθεια σου..το εγώ σου..!!
Μα είναι αργά!
Τα πέπλα  πέσανε...στου δρόμου τη γωνιά!
Και σύ....
Απλά χαμογελάς!Ζωή ξεκίνησες με νέα αναμελιά..τα πέπλα έθαψες...
και είσαι καλά!



Αφιερωμένο στη Να΄ι'ω( Κωνσταντίνα ),που με την ευγενή ξεχωριστή    φιλία   της,έριξε τα πέπλα στον Κιάδα!