Σημάδια νωπά. Αναμνήσεις θολές
Ο πόνος σε κυριαρχεί
Η κατάρα μιας ψυχής, ταλαιπωρημένης
Το δόσιμο μιας καρδιάς που ονειρεύτηκε
Πίστεψε, και προσγειώθηκε ανώμαλα
Το δάκρυ θολοί υδρατμοί που σιγοψιθυρίζουν
Δεν λένε γιατί
Γιατί όχι άλλωστε
Η αγάπη δεν δανείζεται
Ούτε φοριέται σαν πουκάμισο δανεικό
Όλα είναι δανεικά στη ζωή, λέει κάποιος
Λάθος!
Τίποτα δεν είναι δανεικό, ούτε καν οι στιγμές
Η όλα η τίποτα, λέει κάποιος άλλος
Τίποτα! Το κενό είναι πιο γεμάτο, παρά το όλα για λίγο
Και η καρδιά που φωνάζει?
Θα της περάσει, σιγά σιγά
Ξέρει να χάνει, να μαζεύει τα κομμάτια της
Να λέει αύριο θα είναι καινούργια μέρα
Ψέματα, αλλά θέλει να τα πιστέψει!
Πρέπει να τα πιστέψει!
Αν θέλει να υπάρχει
Δεν την νοιάζει να ζει, όχι με ουτοπίες
Αλλά τη φτάνει να υπάρχει..
Χαμογελά...
Έτσι ήταν γραμμένο, έτσι έπρεπε να γίνει...
Ένα αντίο στεγνό και κρύο!
©Έλενα Παμπόρη
