ρεμβάζω τα άστρα τα λαμπρά
και η θύμηση πάει στη γλυκειά φωνή να λέει
..πάντοτε θά'μαστε μαζί...
Υπόσχεση ήτανε ή συμβόλαιο δύο ψυχών ,
πού η μοίρα άξαφνα έφερε στό ίδιο το πλατό
Γραμμένο ήτανε ή ριζίκο....;
Λόγια του σήμερα ή του αύριο θυμητικό;
Η σκέψη θολή ,χάνεται στης θάλασσας τον αφρό
και βίαια σπάζω τη σφράγιδα με οδυρμό.
Από τα δάκτυλα στάζει της υπόσχεσης το φυλακτό'
Το συμβόλαιο τούτο το αναιρώ!
Της μοίρας δεν ήταν γραφτό..είναι συμβόλαιο νεκρό!
Ενα έντονο ,άπονο κενό..!
