Ξαφνικά....

Γονατισμένη στης ζωής την άδικη παραζάλη


με μάτια θλιμένα βιώνα τα πάντα,


να τρέχουν στο δικό τους το γρήγορο ρυθμό,


σαν θέατρο του παραλόγου,έξω από μένα...


Σαν πεταλούδες που δεν μπορούσα να φτάσω,


γοργά και αδιάκοπα έξω από το παράθυρο μου...


Εξω από μένα...μακρυά από μένα... από τη δικιά μου τη ζωή...





Μέχρι που ένα χέρι,γεμάτο από στοργή

απλωσε και γράπωσε το δικό μου!!


Το δειλό,ματωμένο από το χθές,χέρι!


Το έδωσα δειλά ,δειλά.....


Ο φόβος,η άρνηση...ο πόνος...το κρατούσανε αιχμάλωτο,


για τόσο καιρό!!....Φυλακισμένη.....


στου άπονου χθές τη χρυσή μέγγενη τη στενή...
με σήκωσε.....από της απονιάς τη μίζερη


ανελέητη φυλακή....


Δεν είπε τίποτα....


Χαμογέλασε μόνο γλυκά..!!


μάτια όμορφα, τόσο ζεστά!


Ενα βλέμμα στη ψυχή μου βάλσαμο μοναδικό!





Σηκώθηκα...


γεμάτη εμπιστοσύνη και προσμονή!


Να πάω μαζί του θέλω,στην άκρη της γης!


Χωρίς πιά πόνο,δίχως γιατί...


το χέρι αρπάζω,σφικτά το κρατώ!!


Και μαζί του φεύγω στο ταξίδι το μαγικό!