..Η απογοητεύση..

Μια κρύα ματιά,ένα χαμόγελο μισό...

ένα λυπάμαι..δεν ήταν γραφτό!

Πόσα όνειρα γίναν καμβάς

ατέλειωτου πίνακα,ματωμένης καρδιάς;

Πόσα τραγούδια,μείναν μισά,

του ονείρου το ίχνος είδαν απλά!

Απογοητέυση και γελά η καρδιά ειρωνικά!

Το έργο το είχε δει πιό παλιά!

Φάντασμα ήταν με γκίζο γιατί!

Το ονείρο έσβησε σε μία στιγμή..

Θα περάσει είπε...μην σε πονά...

όλα είναι φευγάτα είναι προσωρινά!

Ονείρα θα κάνεις στη ζωή ξανά

μην λυπάσαι..είναι όλα περαστικά!

Της λύπης μη γίνεσαι παιδί,

ανάγκη γιά αγάπη,δεν έχει κανείς!

Απογοητεύση νιώθεις,αλλά θα χαθεί!

Λίγο θα κρατήσει μην φοβάσαι,θα χαθεί!



Αλλά...είχε λάθος για τα καλά!

Πίκρα όταν νιώσεις,λύπη ακράτητη σαν σε κρατεί,

το χθές το κάνεις πολύτιμο φυλακτό

αυτό που ένιωσες,να μην έχει ποτέ γυρισμό!

Γιά πάντα να μείνει ανάμνηση παλιά

αραχνιασμένη στο μπαούλο της καρδιάς

που είχε τόσο πονέσει,τόσο απογοητεύτει,

τόσο ματώσει από χαζά γιατί!