Η μοναξιά....

Τόσα μα τόσα ανείπωτα όνειρα..

Η ανάγκη...ο πόνος της ψυχής..

να μαζεύεις απατηλά όνειρα,

με ημερομηνία λήξης!

Να δίνεις κομάτι του εγώ σου,

να νομίζεις ότι επιτέλους τα κατάφερες,

να βρεις εκείνο που με αγωνία έψαχνες..!

Και τότε..τικ τακ το εκρεμές του χρόνου,

να σε προσγειώνει ανώμαλα!

Να σε πετάει χωρίς λύπηση στο άγραφο μηδέν..!

Τα όνειρα κομμάτια.σπαράγματα μιας ελπίδας..

που έμεινε μισή!

Και συ εκεί..!

Γνώριμα τα σοκάκια τα στενά..

Ο δρόμος που μόνος βαδίζεις για τόσο καιρό!

Μοναξιά..!

Μια λέξη βουβή...χωρίς ανάσες,

χωρίς χαμόγελο,χωρίς μάτια φωτεινά..

Οικεία μα τόσο ξένη!

Κοντινή μα τόσο ,τόσο απωθητική!!

Δεν τη μισάς...

αλλά δεν τη θες..

Θες τόσο να της πεις .."στο καλό,και μην ξανάρθεις!"

Αλλά...

Εχει ριζώσει πια για τα καλά!

Μοναξιά...Φίλη μου έγινες πιά!!