...Φοβάμαι...

Φοβάμαι τόσο...!!


Μη νιώσω και πονέσω...


μην αγαπήσω και πληγωθώ!


Να μην αφήσω την καρδιά να ελπίσει..


να νιώσει έντονα....


Αδυναμία;....Ισως!


Το κλειδί της καρδιάς μου,


το πέταξα με δάκρυ πικρό,


σε μιά χαράδρα του είναι μου!


Κανείς δεν μπορεί να το βρεί!


Ποτέ;Ίσως...!


Έχω σφραγίσει το είναι μου,


με βουλοκέρι γερό!


Φοβάμαι..!Φοβάμαι τον πόνο,


φοβάμαι να νιώσω χαρά..ότι θα είναι εφήμερη,


θα είναι λειψή!


Θα είναι γλυκειά φυλακή μιάς καρδιάς που ζητά!


Τι;


Να αγαπηθεί μόνο!Να νιώσει αγάπη!


Να δώσει και να πάρει...!


Όχι!Το κλειδί το πέταξα!


Μόνο ένα χάδι αληθινό,μιά λέξη μοναχά!


μιά ματιά βαθιά..κατευθείαν στα μάτια τα μοναχικά!


Λόγια...Δεν φτάνουν αυτά!!


Κουκίδες μονότονες χωρίς νόημα είναι κι αυτά!


Φόβος..!Ατέλειωτος σπαραχτικός φόβος!


Φοβάμαι!!


Χαμογελώ...!Εμαθα να ζω μαζί του φόβου μου!


Γιατί....;


Απάντηση καμιά!


Έτσι απλά!....