Ο χρόνος....

Σιωπηλός συνταξειδιώτης της ανθρώπινης ζωής

βαδίζει αδιάκοπα μαζί της,χωρίς καμιά υπομονή..!

Χτίζει,γκρεμίζει,χαλά,χωρίς σκέψη ΄,

χωρίς μιλιά!

Παραξενη παρέα,τόσο απάνθρωπη κάποτε,

με τους δείκτες του αδιάκοπα κυλά!

Τρυγά τη ζωή με άχρωμη ροπή,

το χτες σβήνει ,το τώρα χαρίζει,το αύριο ξεπερνά!

Λές,φοβάμαι,και τότε γελάς,

το αύριο δε ξέρεις,το τώρα σε προσπερνά!

Είναι παράλογο μα τόσο λογικό!

Ο χρόνος κυλάει...

Και συ,στο απέραντο κενό!

Τολμάς να τον αγγίξεις...

τολμάς να τον ακουμπάς...

έτσι πρέπει..παρέα να θες να πάτε

όπου η ζωή σε τραβά!

Άγνωστος ο δρόμος...

μονοπάτι θολό..γεμάτο πέτρες και ίσως ,καημό!

ίσως και να είναι το μόνο σωστό...

Κανείς δεν ξέρει τι θα του βγεί,

τολμά να βαδίζει μαζί του,

αυτή είναι η ζωή!!